Timothy Johnston - Gone

​

Cymerir y testun ar gyfer y darn hwn o Persians gan Kaite O’Reilly sy’n ail-ddehongli stori’r trasiedi Roegaidd gan Aeschylus ac fe’i tynnir o alarnad Xerxes am golledion milwrol trychinebus Persia. Doeddwn i ddim am greu gosodiad dramatig uniongyrchol o’r stori, ond edrych arni o ongl ehangach, fel metaffor am yr emosiynau mewn trychineb bersonol neu genedlaethol. Cyflwynir y testun drwy gymysgedd o berfformiadau ar gân ac ar lafar; defnyddir y canu ar adegau o hunanfyfyrio ac emosiwn wedi’i fewnoli. Torrir ar draws y rhain gan hyrddiau llafar lle y cyfeirir at ddigwyddiadau’r drychineb, fel pe bai natur argyfyngus y testun yn sgubo o’r neilltu unrhyw le i fyfyrio am yr alar a adlewyrchir yn y darnau canu.

Nid yw’r gerddoriaeth byth yn ceisio dod â phwnc y testun ei hun i’r fei, ond yn hytrach adlewyrchiad ydyw
o’r hyn sydd wedi bod. Yn neupen y darn ceir motiff sydd i’w glywed drosodd a thro ar y delyn, yn dyner ar
yr wyneb ond sy’n cynnwys rhyw bryder sy’n nadu o hyd yn yr ailadrodd a’r diffyg lliniaru boddhaol ac sydd
bob amser am syrthio’n ôl i’w nodau agoriadol ei hun. Torrir y deunydd yma gan hyrddiau cromatig uchel, fel atgof poenus sy’n gwthio’i ffordd yn ôl i’r meddwl. Yn gweu rhwng y ddau fotiff yma ceir dyfyniadau cerddorol o gân werin, The Three Ravens; mae’r faled yma’n sôn am gigfrain yn edrych dros faes y gad sy’n araf lenwi â galarwyr, yn sôn wrth ei gilydd sut na fydd unrhyw faint o alar yn newid beth sydd wedi digwydd ac nad yw ond yn dinistrio’r rheini sydd ar ôl. Mae’i alaw ddiniwed, heb empathi, yn cyfleu brwydr y canwr i ddygymod â thrychineb, gan osod y ddwy stori ochr yn ochr a chreu rhyw deimlad llonydd anesmwyth sydd, fel treigl amser, yn drifftio ymlaen yn ddi-hid ynghylch y drychineb sydd bellach yn encilio i’r gorffennol.

The text for this piece is taken from Persians, by Kaite O’Reilly, a retelling of the Aeschylus’ Greek tragedy,
and is drawn from Xerxes’ lament over catastrophic Persian military losses. I did not wish to create a direct
dramatic setting of the story, but approach it in a wider sense, as a metaphor for the emotions in a personal or national disaster. The text is delivered through a mixture of sung and spoken performance; singing is used in moments of self-reflection and internalised emotion. These are interrupted by spoken outbursts when reference is made to the events of the disaster, as if the urgency of the text sweeps aside any room for the turning over of grief reflected in the sung passages.

The music never tries to evoke the subject of the text itself, but rather is a reflection of what has been. The piece is bookended by a recurring harp motif, superficially gentle but with a nagging anxiety in its repetition and lack of satisfactory resolution, always wanting to fall back into its own opening notes. This material is broken up by loud chromatic outbursts, like a painful memory forcing its way back into the mind. Interwoven between both of these motifs are musical quotations from a folk song, ‘The Three Ravens’; this ballad tells of ravens overlooking a battlefield slowly filling with mourners, commenting to each other how no amount of grief will change what has happened and only destroys those left behind. Its innocuous melody an empathetically narrates the singer’s struggle to come to terms with disaster, paralleling the two stories and creating a sense of uneasy calm which, like the passage of time, drifts on indifferent to the tragedy now receding into the past.